Maandagochtend. Ik loop de 'tabac' binnen om Tel Quel, het wekelijkse opninieblad te kopen. Als ik weer buiten kom, rijdt een rode renault Clio langs. Erin zitten twee jonge meiden. Erg tevreden met zichzelf en hun leventje zo te zien. Haren los in de wind, zwaar opgemaakt, muziek hard aan. Ze zingen mee en maken een filmpje met de telefoon, alsof ze filmsterren zijn. Op een paar meter van mijn fiets zit een meneer in rolstoelfiets. Vijf meter verderop zit een vrouw op de stoep en nog een paar meter verder een oud vrouwtje met dikke brilleglazen. De eerste vrouw spreekt me aan: 'medem' (madame) Ze willen alle drie 'n dirham of twee. Die krijgen ze. Dan pak ik gauw mijn fiets en rijd weg, naar huis. Want soms wordt het me emotioneel allemaal even teveel. Vooral als je net vrienden uit Nederland hebt uitgezwaaid na een fijn weekend samen. De contrasten, mensen die je bedanken omdat je ze 2 of 3 dirham geeft. De politieke spelletjes. Het zal nooit wennen. We zijn dan ook extra dankbaar dat wij in staat zijn af en toe een retourtje Nederland te kunnen boeken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten