Over mij

Hadi hija hayat, ofwel: Zo is het leven. Voor ons, mijn echtgenoot en mijzelf, speelt dat leven zich af in El Jadida, Marokko, waar we sinds november 2012 wonen. In grote lijnen houden we ons bezig met dezelfde dingen als vóór ons vertrek uit Nederland: werk, vrienden, uitstapjes, boodschappen en sporten in de vrije tijd. Bijzonder zijn de tripjes die we in Marokko kunnen maken en het vrijwilligerswerk, om als gids buitenlanders en Marokkanen rond te leiden langs het architectonisch erfgoed in Casablanca en El Jadida. Maar vaak zit het bijzondere juist in het gewone en alledaagse van leven hier en zijn het juist deze momenten die het bijzonder maken. Een aantal wil ik graag met anderen delen door middel van dit blog. klik vooral onderaan op 'oudere berichten' voor meer posts!

vrijdag 11 augustus 2017

Droom en harde werkelijkheid

Op de fiets naar de markt, een (bijna) dagelijks tochtje. Deze keer stop ik om te kijken naar de plastic vloermatten, te koop in alle soorten en maten. Voor veel mensen een onderdeel van hun huisraad in plaats van de rietmatten die vroeger werden gebruikt. Zoals overal zit de winkelier op n krukje en het is warm, dus hij staat me vanaf zijn plekje in de schaduw te woord. 20 dh per m2, breedte van 1m tot  2,5m. Dan loop ik langs de buurman met dezelfde koopwaar, die me natuurlijk ook heeft gezien. 'Madame, entre' zegt hij vanaf een ander plekje in de schaduw. Waar ik naar binnen moet is me een raadsel want alles staat buiten opgesteld! Zelfs met een temperatuur van rond de 30 graden is de man gehuld in een wollen djellabah en draagt hij een voetbalsjaal om zijn nek. Ik vraag of hij t niet warm heeft, maar dat valt blijkbaar mee. Naast hem zit een jongen van rond de 18 jaar, die vraagt waar ik vandaan kom. Algauw kom ik er achter waarom hij deze vraag stelt. Hij zoekt werk en denkt dat dat in Nederland of Frankrijk of desnoods in de Oekraïne makkelijker te krijgen is. . Deze jongen is in tegenstelling tot zijn grootvader, die ongetwijfeld naar school ging in de periode dat de Fransen het hier voor t zeggen hadden, de Franse taal niet machtig. Hij is één van de ontelbare jongeren die in het huidige Marokko geen enkele kans heeft op werk. Met alleen een baccalaureat van het waardeloze openbaar onderwijs, geen kruiwagens om ergens binnen te komen en geen geld om zelf een zaakje te starten  Deze jongen maakt me triest en boos tegelijk. Triest omdat ik niets voor hem kan betekenen, alleen vertellen dat je Nederland niet inkomt zonder werk en een visum. En dat in El Jadida ten minste de zon schijnt. En boos, omdat er toch echt iets zal moeten veranderen om deze generatie niet te verliezen, aan criminaliteit of erger. Op weg naar huis word ik ingehaald door dikke auto's met een kenteken uit Frankrijk, Italië en een enkele Nederlander. De droom van de jongen op het krukje, te leven als deze Marokkanen uit Europa op vakantie in El Jadida.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten