Over mij

Hadi hija hayat, ofwel: Zo is het leven. Voor ons, mijn echtgenoot en mijzelf, speelt dat leven zich af in El Jadida, Marokko, waar we sinds november 2012 wonen. In grote lijnen houden we ons bezig met dezelfde dingen als vóór ons vertrek uit Nederland: werk, vrienden, uitstapjes, boodschappen en sporten in de vrije tijd. Bijzonder zijn de tripjes die we in Marokko kunnen maken en het vrijwilligerswerk, om als gids buitenlanders en Marokkanen rond te leiden langs het architectonisch erfgoed in Casablanca en El Jadida. Maar vaak zit het bijzondere juist in het gewone en alledaagse van leven hier en zijn het juist deze momenten die het bijzonder maken. Een aantal wil ik graag met anderen delen door middel van dit blog. klik vooral onderaan op 'oudere berichten' voor meer posts!

maandag 7 augustus 2017

Fantasia in Moulay Abdellah!

Een keer per jaar, in augustus verandert het normaal zo slaperige plaatsje Moulay Abdellah, op 10 km van El Jadida, in een mierenhoop. Zó moeten middeleeuwse jaarmarkten er hebben uitgezien! Gedurende één week vindt hier eén van de grootste 'moussems' van Marokko plaats. Geloof het of niet, (Etienne gelooft t niet!) maar volgens de media worden 21.000 tenten opgezet om alle mensen te herbergen.  Hét spektakel is de fantasia, of beter Tbourida, een race met paarden op een groot soort voetbalveld.

In de lengte van het veld rennen de paarden en hun ruiters, allebei mooi uitgedost, naar de eindstreep met het doel daar als team gelijktijdig te stoppen en te schieten. Het team dat gelijkertijd de schoten lost, wordt beloond met tromgeroffel en blaasmuziek door een orkestje van oude mannen. Bij een hele goede team-prestatie óf een equipe uit de regio, worden de ruiters en paarden getrakteerd op het karakteristieke ge-youyouyóu van vrouwen. Aan weerszijden van het veld zijn tribunes, maar als je het privilege hebt om in de VIP-tent op de kopse kant van het veld te zitten, komen de paarden op je af stormen, een indrukwekkend gezicht! Het spektakel is niet geheel zonder risico; gisteren waren we getuige van meerdere valpartijen. En niets is natuurlijk zo vernederend als langs de tribune te moeten strompelen op zoek naar je paard. Maar gelukkig zitten de meeste ruiters vol trots te paard, soms jongens van een jaar of 12, en een enkele vrouw, die een extra applaus krijgen. 


2 opmerkingen: