Sinds een tijdje eten we regelmatig harirasoep. Niet omdat het ramadan is en er dan in ieder huishouden een maand lang harira op het menu staat. Nee, het is een ‘cadeautje’ voor de uurtjes waarin ik Badr, de tienjarige zoon van Hamid en Samira, wegwijs probeer te maken met de Franse taal. Badr zit in de laatste klas van het openbaar onderwijs en maakt dus volgend jaar de stap naar de “sixieme”. Het onderwijs in Marokko is een hoofdpijndossier van de regering. Badr maakt deel uit van de groep die is aangewezen op l’ education publique, waar in het Arabisch wordt lesgegeven, in tegenstelling tot onze buurkinderen, die het privilege hebben naar het Franstalige privé-onderwijs te kunnen. Een groter contrast is bijna niet denkbaar: Het jongetje dat halve dagen naar het dorpsschooltje gaat, om-en-om de ochtend en de middag omdat er zoveel leerlingen zijn dat er in twee ‘shift’s lesgegeven moet worden. En de buurkinderen, die dit jaar hopen te slagen voor hun Franse ‘Bac’ en voor wie een toekomst wacht op een Franse universiteit of hogeschool. –waarvoor hun ouders overigens wel krom moeten liggen.- En zo leeft Marokko op twee sporen. Het ene spoor is voor kinderen als Badr, die weliswaar niet over een telefoon of tablet beschikt maar met zijn broertjes en neefjes de ruimte heeft om buiten te spelen en kattenkwaad kan uithalen. Op het andere spoor leven de puber-buurkinderen die onder begeleiding van hun ouders met de auto naar school en vriendjes gebracht worden en weinig fysieke ‘speelruimte’ hebben. Wie er uiteindelijk gelukkiger door het leven zal gaan is moeilijk te zeggen. In ieder geval word ik erg blij van Badr’s enthousiasme. Ik kom er iedere keer vrolijk vandaan, met naast me op de autostoel een pannetje. En zo eten wij ook buiten de ramadan regelmatig harira.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten