villa camembert

                                                         

Het is alweer een paar maanden geleden, maar tijdens de ramadan zijn avond en nacht belangrijker dan tijdens de rest van het jaar. Speciale TV-series worden rond middernacht uitgezonden en op straat is het 's avonds na de ftour, het ontbijt, drukker dan op zaterdagmiddag. Men wil zoveel mogelijk genieten van de uurtjes waarin eten en drinken is toegestaan, al zijn dat er in de zomer maar weinig. Om bij te dragen aan deze feestvreugde, heeft men Ramadan'Art in het leven geroepen. Op het programma staat een visite aan de 'villa ronde' of 'villa camembert'. Deze villa, eigendom van een neef van de koning, heeft inderdaad veel weg van een in porties gesneden camembert. Het is een icoon in de dure wijk Anfa en wordt voor het eerst tijdens de ramadan opengesteld voor publiek. En voor de rondleidingen gidsen worden gerecruteerd, ook onder de gidsen van Casamemoire. En dus mag ik een paar kleuterklassen begeleiden. Natuurlijk vermoei ik ze niet met de informatie over de Duitse  architect Wolfgang Ewerth, die in 1963 van zakenman Benkirane de opdracht kreeg om een villa te bouwen op het hoogste punt van de heuvel. Of met data. Maar ik vertel ze wel over het gebruik van bouwmaterialen als beton, waardoor het lijkt of dit huis zweeft. En over gebeurtenissen  die de tijdgeest van de jaren '60 weergeven toen de villa werd gebouwd. Dat de villa is gebouwd in een tijd waarin de mensen voor het eerst met een raket de ruimte veroverden, en of ze de ronde vorm niet op een vliegende schotel vinden lijken. Ik vraag of ze wel eens in een traditionele riad zijn geweest, en wat ze daar hebben gezien. En dat, als ze goed kijken,  ze zullen merken dat dit huis hier niet echt op lijkt, maar toch ook weer wel. De juf heeft de kinderen op school al goed voorbereid en de helft van de klas gaat op het terras aan de slag met kapla en klei. De andere helft neem ik onder mijn hoede. We starten buiten, Het giga waterbekken waar we omheen lopen naar de ingang, heeft in eerste instantie heeft  niets te maken met  de traditionele Marokkaanse architectuur, Maar binnen zien we dat elementen zijn 'omgekeerd'. Wat oorspronkelijk binnen is wordt buiten en wat zich in een riad op de begane grond bevindt, komen we hier boven tegen. Tegenover de ingang ligt de ronde salon. De plaats waar zich in een traditionele riad de patio bevindt. En het waterbekken dat gewoonlijk het middelpunt van de patio vormt, zien we hier dus buiten het huis terug..Binnenstebuiten dus. De salon is verrassend is afgewerkt met traditionele materialen. Zelligemozaik op de muur, banken langs de zijkant en een  beschilderd houten plafond. Groter verschil met de buitenkant is niet mogelijk. Dat vinden de kleuters ook. Dan gaan we de ronde trap op, naar boven. De houten stroken die de wandbekleding vormen, bewaren hét grote geheim van het huis. Hierin zit de toegangsdeur naar de keuken verborgen. Enkele kinderen hebben met hun ouders al een bezoek gebracht en willen graag laten zien dat ze dit geheim al aan het huis ontfutseld hebben. De lichtblauwe keuken is uitgerust met de meest moderne snufjes, inclusief telecomsysteem. Ik zie de strips van de familie  Jetson weer voor me, de tegenhangers van de Flintstones. Maar dat zegt deze kleuters natuurlijk niks. Voor hen zijn de toen luxueuze badkamers en de kinderkamers gewoon ouderwets. De zonovergoten patio op de eerste verdieping is een testcase voor hun ruimtelijk inzicht. Op mijn vraag boven welke kamer we staan, geeft een enkeling het goede antwoord: de salon. We kijken door de grote ramen naar buiten en zien de tuin en het ronde zwembad, en in de verte de zee. Dan gaan we weer naar beneden, naar de anderen die hun creativiteit hebben losgelaten op de klei en de kapla. Super om te zien hoe goed sommigen de structuur van het gebouw hebben bestudeerd en de 'camembert op pijlers' hebben nagebouwd. Aan hen nu de beurt om het huis ook van binnen te ontdekken!