tranen.......

Vandaag was de laatste dag van onze ateliers FLE op 'onze' school in Sebt. Een kern van trouwe leerlingen was over van de 2x15 waarmee we begonnen. Maar deze leerlingen hadden plezier in de lessen en willen iets opsteken. Dat maakt het ook moeilijk, dit afscheid. Want krijgen deze kinderen die wel willen leren ook andere kansen? Eigenlijk weten we het antwoord al......We wilden deze les bijzonder maken, maar een traktatie is uitgesloten zo midden in de ramadan. Dus hebben we een quiz, en mogen ze posters waar ze al aan hadden gewerkt versieren en afmaken. Thema's die we door het jaar heen hadden aangekaart : de markt, de school, kleding, dieren werden uitgewerkt met tekeningen en collage's. En zoals de leerlingen zich verbazen over de onderwerpen die in een Marokkaanse 'Libelle' staan, zo verbazen wij ons over de verbazing van de leerlingen. En over hun gedrag. We wisten al dat kleurpotloden en stiften de spanning doen oplopen, maar vrijelijk kunnen beschikken over A4-tje's in alle kleuren, dat is teveel, zelfs voor een 12 jarige. Er wordt bijna gevochten om de kartelscharen, de lijm en de A4tjes, alles waar veel kinderen van die leeftijd in Nederland hun neus voor zouden ophalen. Eindeloos en met veel concentratie- van sommigen niet de sterkste kant- blijven ze bloemen maken  Tot we aan het het 'officiele' gedeelte komen. We delen de dossiers uit, waarin we alle 'fiches eleves' die ze tijdens de lessen hebben ingevuld, hebben bewaard. Als souvenir hebben we een A4-tje met een tekst, als bedankje voor hun aanwezigheid bij de ateliers. En dan  barsten sommigen in tranen uit. Saad, kan als eerste  zijn tranen niet bedwingen en schaamt zich er niet voor. Een uitzondering in deze mannenmaatschappij, En als een ander je vervolgens smeekt: 'S'il te plaît, tu viens au college l'année prochaine, s'il te plait?!! dan houd je het zelf ook niet droog, maar kun je je een mooier bedankje voorstellen??!!