een bitter koekje

Terug met de laatste trein om 19.30 vanuit Casablanca. Geen tijd gehad om iets te eten, dus vlug een pakje biscuitjes gekocht die ik in de trein openmaak. Aan de andere kant van het gangpad zit een jongen van in de 20, die ook trek lijkt te hebben. Ik bied hem 'n koekje aan, maar hij blijkt meer behoefte te hebben aan een gesprek. In het Engels deze keer. Hij heeft namelijk na de middelbare school 2 jaar Engels gestudeerd en hij droomde er altijd al van met een toerist te kunnen praten. Dat ik niet zo'n  toerist ben als hij denkt, geeft nog meer stof tot gesprek. Waarom ik in Marokko woon, wat ik vind van het land, wat ik in Casablanca deed. Ben ik getrouwd, heb ik kinderen? Ik moet vooral eens met zijn familie kennismaken. Deze vragen ben ik wel gewend en heb intussen wel de behendigheid ontwikkeld om ze te omzeilen. Dus zonder mijn hele leven bloot te leggen keuvelen we wat zodat hij z'n Engels kan oefenen. Dan is het míjn beurt om vragen te stellen. Waarom hij met zijn studie gestopt is, wat voor werk hij nu doet. En zo komt de harde realiteit van Marokko op tafel. Said, zo heet hij, is 24 jaar en de oudste van 3 kinderen. Zijn ouders komen uit een dorpje bij Casablanca en zijn jong getrouwd. Zijn moeder was 15 of 16 toen Said werd geboren, zijn vader 2 jaar ouder. Na het behalen van zijn 'Bac', is Said gaan studeren. Maar omdat zijn vader geen vaste baan heeft, moet Said ook zijn steentje bijdragen aan het huishouden. Hij is gestopt met zijn studie, heeft zich op de precaire arbeidsmarkt gewaagd. Volgens het Haut-Commisariat au Plan -een soort CPB- was 29,3 % van de jongeren tussen 15 en 24 jaar eind 2017 werkeloos. In dat opzicht heeft Said nog geluk: hij rijdt nu mee op een vrachtwagen om flessen water te sjouwen en af te leveren bij supermarkten. Niet zijn droombaan, maar die is sowieso niet voor hem weggelegd denkt hij. Want daarvoor moet je connecties hebben, mensen kennen die je aan 'n baantje helpen, zelfs als je er niet geschikt voor bent. Deze jongen verwoordt het harde leven van zoveel jongeren die niet hun droom kunnen verwezenlijken. Een jongen die in Nederland kansen zou hebben op basis van zijn studieresultaten en doorzettingsvermogen. Dit soort ontmoetingen maakt me verdrietig en boos tegelijk. Verdrietig om het lot van deze jongeren. En boos, omdat veel (rijke) mensen zich in Marokko niks aantrekken van deze jongeren, en hun vriendjes voortrekken die niet eens capabel zijn voor het werk dat ze in de schoot geworpen krijgen. Maar, zo zegt Said hoopvol, ééns, zal hij zijn studie vervolgen, inchallah!. Ik hoop van harte dat Allah het hem gunt.