Zondagmiddag, tijd voor een rustig wandelingetje richting Cité Portugaise en wie weet, een sapje bij Karim. Maar zover zullen we niet komen, want onderweg is zoveel vertier dat we zullen blijven steken ter hoogte van de haven. Het begint al bij ons voor de deur; een opstootje, in ieder geval staat er een hele groep jongens en mannen op straat. Wij willen natuurlijk weten wat er aan de hand is. En we worden op onze wenken bediend want bij de auto van de Sureté Nationale die het middelpunt van het opstootje is, gaat de achterbak open en onder gejuich wordt iemand -n dief?- afgevoerd. Nu kunnen we zonder problemen ons wandelingetje vervolgen. Het is juli en op en rond het strand is veel volk op de been. Met de stroom mee kuieren we over de boulevard. Dan zien we bij de haven vrachtwagens vol met algen vertrekken. Dat komt goed uit want we wilden dit fenomeen al eerder van dichtbij bestuderen. Algen worden hier gevist ten behoeve van de farmaceutische industrie en zijn veel geld waard.
Eerst lopen we naar de kant van de visafslag. In provisorische restaurantjes (tafeltjes onder een gespannen zeildoek) zitten mensen te eten. Wij glibberen tussen de ingewanden en de vissenkoppen naar de kade en bekijken daar hoe de algen in netten bijeengebonden, vanuit bootjes op vrachtwagens worden geladen. Die passeren volgeladen een weegbrug en vertrekken naar kopers die de algen drogen en klaarmaken voor de verkoop. Aan de andere kant van de haven zien we veel meer bedrijvigheid, dus lopen we om en nemen een andere ingang. Hier heerst een andere sfeer, meer gespannen en opgejaagd. Ook hier worden de algen vanuit de bootjes overgeladen, maar alles gebeurt in veel hoger tempo, meer opgewonden. Vrouwen en kinderen rennen heen en weer en rapen restjes algen op van de grond. elke kilo betekent weer wat geld om te eten.We maken zo onopvallend mogelijk wat foto's. Toch niet onopvallend genoeg want al gauw hoor ik: "Madame" vanuit een busje van de Sureté Nationale. Gehoorzaam loop ik terug en vriendelijk begroet ik de politieman in burger achter het stuur: "Salaam Aleikum, labess"? Hij groet even vriendelijk terug, maar wil toch graag weten wat ik hier doe en of ik in Jdida woon. Geen idee waar hij naar toe wil. Gaat hij zeggen dat we geen foto's mogen maken? Havens zijn vaak strategisch gebied en daar zijn pottenkijkers niet gewenst. Als ik zeg dat ik bekend ben en hier woon, laat hij zijn ondervraging voor wat het is, maar waarschuwt: "faites attention"! Hebben we de sfeer dus toch goed aangevoeld! Even keuvel ik met hem over de prijs van de algen, (8 dh voor 1 kg natte en 20? voor droge) dan kijk ik verder. Dan, nog geen 5 minuten later, krijgt de agent gelijk en is t raak! Onderaan de helling waar mannen de algen in netten vanuit de bootjes op hun schouders nemen, belaagt een vrouw plotseling een man, trekt het net open en graait er algen uit. Iedereen roept en gilt door elkaar en uiteindelijk gooit de vrouw haar buit in het water. Totaal buiten zichzelf van woede, slaat ze om zich heen. Ze pakt de broek van de grote maar beduuste man vast en even later staat die in zijn blote billen.Wij zoeken dekking achter een eetstalletje. Naast ons staan 5 agenten die ook een stap achteruit doen. Totdat de vrouw blijkbaar een grens overschrijdt. Dan stappen de agenten op haar af en wordt ze in een hangar geduwd waar ze verder gaat met tieren en schelden, geholpen door haar vriendinnen die haar van buitenaf moed toeschreeuwen. Wij hebben onze portie gehad, je weet nooit hoe zulke dingen hier aflopen en gaan stilletjes weer naar buiten. Langs het strand kuieren we terug naar huis, onderweg nog mooie plaatjes schietend van kleurrijke djellabahs en kinderen die van een opblaasglijbaan roetsjen.
